وقتی که سن و سال من یه خورده کمتر بود فیلم ها و کارتونهایی می دیدم که مناسب سن و سال آدم بزرگ ها نبود و بزرگترها از دیدنشون متنفر بودن و با شنیدن اسم اون فیلم ها صورت همه کج و کوله میشد حالا همین اتفاق برای من افتاده بصورت کاملا برعکس و با شنیدن اسم High School Musical یا Miley cyrus یا Zac Efron قیافم شبیه زامبی ها میشه و میخوام طرف صحبت رو با اره برقی 1500 تیکه کنم و یک پیتزا پپرونی جدید به دنیا معرفی کنم البته چون دنیا در مسیر پیشرفت قرار داره و من خیلی خیلی دورتر از این مسیر در حال دنبال کردن اون هستم به روی خودم نمیارم و سعی میکنم با یک لبخند سر و ته این قضیه رو که این فیلم ها خیلی باحالند و بازیگرهاش خیلی خوشگل هستن و صداشون قشنگه و هزار تا جمله باحال دیگه هم بیارم . یک مشکل بزرگ توی این قضیه اینه که نمیشه به کوچکترهای که این فیلم ها و بازیگرها رو دوست دارند بگی که تو هم از این قهرمانها داشتی و اونها الان زشت،مزخرف، بی هنـر و هزار کوفت دیگه بنظر می رسند و چند سال دیگه قهرمان های شما هم برای نسل بعدی اینطوری میشوند و کار دنیای اینطوری که هر چند سال یک گروه جوان خوشگل موشگل و خوش صدا و خوش چی چی پیدا میکنه و حسابی پول پارو میکنن و بعد از چند سال می بینی قهرمان ها تو یا معتادن یا دزدن یا 100 بار ازدواج کردن و دارن از همسر 101 خودشون جدا میشن تا با یه بچه 18 ساله رفیق بشن و این نخ را بگیر برو تا ته ،اینطوری میشه که الان امثال پاریس هیلتون و لیندسی لوهان و بریتنی و هزار تای دیگه از اینا داریم. خوشبختانه قهرمان های دوران من اینقدر وضعیتشون خراب نشده و بعضی ها هم هر چی سن وسالشون میگذره آدم های درست و حسابی تری میشن.
